Drugi sen... bez mamy

Dziś także Polunia zasnęła sama.
Z jednej strony cieszy mnie ta zmiana, z drugiej... sama nie wiem :) Trochę jakbym nie była już potrzebna, jakby oddalała sie ode mnie ;) Wiem, wiem, jestem potrzebna, zawsze będę i zawsze będziemy blisko.
Ale, mimo to... :)

Aktualna sytuacja mocno przypomina mi moje odczucia, kiedy Poli odpadł kikutek pępowiny. Emocje temu towarzyszące też były "dziwne". :)

No ale co ja poradzę, że ja Ją tak bardzo, bardzo, bardzo... najbardziej na świecie :)
Pozostaje mi na szczęście na tyle zdrowego rozsądku, że wiem, że nie mogę Jej osaczyć swoją miłościa, nadopiekuńczością i zaborczością. Staram się ze wszystkich sił instalować w Niej poczucie bezpieczeństwa, pewność siebie i pewność oparcia we mnie, ale i zachęcać do samodzielnego poszukiwania nowego.

Mam nadzieję, że mi się to uda.

Pierwszy sen... bez mamy

Dzisiaj Polunia pierwszy raz zasnęła bez mojej pomocy. Owszem, w mojej obecności, ale bez dotychczasowego usypiacza. :) Poszło bardzo szybko i nieoczekiwanie sprawnie. Bez płaczu, krzyku itp. atrakcji.
Pola przespała całkiem ładnie noc. Obudziła się tylko raz około 3.30 (stała pora pobudki) i przywędrowała do mnie, dosypiając do rana.

Sama nie wiem co dokładnie czuję w związku z tym, bo ogrom emocji nie pozwala mi na wyłuskanie i nazwanie pojedynczych uczuć i myśli. Wesoło-smutno generalnie. Mimo zmęczenia, z wrażenia nie mogłam zasnąć. Nie spałam do Jej pobudki. Dopiero kiedy zasnęła obok mnie, wrócił spokój wewnętrzny, zniknęło to dziwne rozedrganie emocjonalne i niepokój. Po chwili zasnęłam.

Czy to koniec? Właśnie tak to będzie już teraz?

Ciężka praca

Pola bardzo lubi malować. Bardzo, bardzo! Kredki, mazaki, farby, długopis, ołówek, tablica kredowa, tablica magnetyczna itp. cokolwiek, byleby dało się tym czymś rysować. W swoim dorobku artystycznym ma także dzieła na płaszczyznach pionowych, inspirowane freskami Michała Anioła. ;)

Siedzi przy swoim stoliczku i maluje. Obserwuję ją, siedząc obok w ciszy. Czekam aż skończy, to co rysuje aktualnie, żeby o tym porozmawiać lub zaproponować coś nowego. Nagle, nadal pochylając się w skupieniu nad obrazkiem, moje dziecko przemówiło:
- To jest ciężka praca, mamo...


:))))

Na wesele!

Pola uwielbia skakać. O każdej porze, w każdych warunkach i po wszystkim. Oczywiście najlepiej po dużym materacu rodziców.
Z uwagi na malowanie, materac tymczasowo wylądował na podłodze w dużym pokoju, co Pola natychmiast wykorzystała :)
I byłoby fajnie, gdyby nie ograniczona przestrzeń wokół materaca. Ograniczona szafką RTV ze szklanymi półkami, które w moim umyśle przekształcjają się w mordercze sprzęty grożące śmiertelnymi obrażeniami, ilekroć Pola przechodzi obok nich.

Pola skacze i strasznie się przy tym cieszy.
Skik! Skik! Skik!
- Pola, przestań proszę skakać po materacu.
- (totalna ingnoracja, zero reakcji)
- Poluniu, proszę przestań skakać po materacu!
- (totalna ignoracja, zaczynam się zastanawiać, czy nie powinnam zrobić dziecku badania słuchu...)
- POLUNIU, PRO-SZĘ PRZES-TAŃ SKAKAĆ PO MATERACU.
- Pola musi!
- ???... Co musisz kochanie?
- Ćwiczyć muszę!
- ??? - A co ty ćwiczysz?
- Nooo, na wesele!


:)))