Pola pionistka ;)

Pola od kilku dni ma nieprawdopodobny ciąg na pion :) Odkąd nauczyła się sama wstawać (no... prawie sama, bo z wydatną pomocą ławy) wciąż i wciąż wstaje. Jak nie ma ławy w pobliżu, nie pogardzi odkurzaczem, koszem z zabawkami, kaloryferem, zgrzewką wody mineralnej albo moimi kolanami.

W ostatnich dniach właściwie prawie wcale nie bawi się zabawkami - interesują ją tylko na chwilę. Aktualnie najciekawszą, najfajniejszą, bezkonkurencyjną zabawą jest wstawanie :D Lubi także stojąc na wyprostowanych nóżkach i opierając dłonie o podłogę schylać głowę i oglądać świat do góry nogami (poprzez swoje nogi) :)

Moja poranna potargana sześciozębatka :)

Pion po raz drugi :)

Dzisiaj Pola po raz drugi sama wstała do pionu, trzymając się (oczywiście, bo jakżeby inaczej...) ławy. :)

Raczkuje z prędkością światła, wszędzie za mną chodzi, wszystkiego chce dotknąć, spróbować, a ja ledwo nadążam za jej pomysłami... Jest cudownie :)

:D

Pola potrafi... sama wstać!

Ale mnie dziś z samego rana Skumbria zaskoczyła... Podeszła sobie do ławy, złapała się krawędzi, jak zwykle przy niej kombinowała, kombinowała, wyczyniała te swoje nożno-podłogowe esy-floresy i... sama wstała! Postała tak kilka sekund i oczywiście wróciła na pupę. :D Ciekawe kiedy znów powtórzy swój wyczyn? :)

Strasznie się cieszę z każdego postępu, który dzieje się na moich oczach. :D A tym wstaniem to mnie tak wzruszyła, że aż miałam "gulę" w gardle... :) Cudownie jest być mamą i móc dzięki temu towarzyszyć takiemu Małemu Człowiekowi w pisaniu swojej historii... :)

Pola potrafi... stanąć na kolankach

taaa... ku utrapieniu mojemu, Pola potrafi stanąć na kolankach, przytrzymując się "czegoś". Niestety, jako, że jest to umiejętność nowa, to nie opanowała jeszcze utrzymywania równowagi w tej nowej pozycji. Odpowiedni balans ciałem jest dodatkowo utrudniony także poprzez to, że zazwyczaj te swoje klęki wyczynia przy obszarach zakazanych, wyciągając jednocześnie ręce do góry i próbując sięgnąć coś bardzo ciekawego (np. rzeczy stojące na szklanej ławie, guziki i światełka na sprzęcie stojącym na szklanych półkach szafki rtv itp.). Niestety, zdarzyło się już parę razy, że nie zdążyłam jej odciągnąć / złapać w porę i przewróciła się waląc głową w parkiet :( Aaaa jaki okropny dźwięk - taki głuchy huk! Odnoszę wrażenie, że (na szczęście) dzieci są z gumy i poza chwilowym przestrachem wywołanym nagłą zmianą pozycji takie upadki chyba nawet zbyt mocno jej nie bolą. A swoją drogą, to jakieś dziecięce prawo Murphy'ego chyba jest - jak ma upaść, to zrobi to zawsze, ale to zawsze, poza matą czy chociaż dywanem i wyryje w parkiet lub kafle.

W każdym bądź razie, te upadki, nie ostudzają jej zapału do ponawiania prób. I wciąż i wciąż i wciąż... A mnie już kręgosłup pęka od ciągłego łażenia za nią i przestawiania jej w obszary bezpieczne (czytaj: na matę z puzzli piankowych). Przy czym czas wydostania się z obszaru bezpiecznego = mniej niż 5 sekund, bo w raczkowaniu już się Skumbria wyszkoliła i zasuwa jak mały parowozik :D 

PS. Widział ktoś na Allegro lub e-bayu jakieś małe, domowe dyby w wersji do 15 kg? ;)